Niektóre związki są z góry skazane na porażkę, szczególnie kiedy partnerzy niszczą się wzajemnie lub jedna osoba pełni rolę ofiary i doświadcza przemocy (psychicznej i/lub fizycznej). Wtedy taki związek można uznać za toksyczny.
Niewątpliwie zdrada jest jednym z tych doświadczeń, po których bardzo trudno się podnieść. Uderza w nasze najgłębsze i najbardziej bolesne punkty. Dziś chciałabym podzielić się z Wami historią Tomka. Chciałabym zwrócić uwagę na pewne fakty z psychologicznego punktu widzenia oraz wyciągnąć kilka ważnych wniosków, które mogą uchronić przed zdradą wiele par. I taka przyświeca mi intencja.
Rozstanie jest bardzo silnym i wysoce stresującym przeżyciem. Zaraz po śmierci bliskiej osoby jest jednym z najbardziej bolesnych przeżyć. Najmocniej cierpią z powodu rozstania osoby, który zostały opuszczone, podczas gdy partner stanowił centrum ich życia. Wówczas takim osobom bardzo trudno jest pozbierać się po rozstaniu. Dlatego nie jest możliwe, aby w ogóle nie cierpieć z powodu rozstania. Jednak można cierpieć krócej i łagodniej. I o tym będzie dzisiejszy wpis.
W dzisiejszym wpisie chciałabym podzielić się sposobami, które pomogą Ci wyzwolić się spod władzy swojego umysłu i wznieś się ponad niego. A przynajmniej częściowo, bo w 100% jest to niemożliwe. Tym samym podniesiesz znacząco jakość naszego życia.
Ważnym elementem poczucia własnej wartości jest świadomość swoich dobrych cech charakteru i mocnych stron osobowości. Nie zawsze niestety mamy ich świadomość lub pomniejszamy ich znaczenie. A tymczasem każdy z nas ma mnóstwo zalet. Kiedy je znamy możemy w dobry sposób je wykorzystać, a tym samym wzrośnie wiara w siebie.
Dzięki zdolności ludzkiego umysłu do relacyjnego myślenia możemy świadomie analizować nasze środowisko, tworzyć narzędzia, rozpalić ogień, tworzyć sztukę oraz konstruować komputery. Jednocześnie ta umiejętność stanowi źródło naszego cierpienia.
Rozwód jest jednym n najbardziej stresujących zdarzeń życiowych. Jest on drugi na liście pod względem siły stresu jaki generuje. Przed nim jest tylko śmierć bliskiej osoby i inne traumy, a tuż za nim separacja małżeńska.
Nieświadomie bezustannie rozmawiamy sami ze sobą. I nie ma w tym nic złego, pod warunkiem, że słowa które wypowiadasz do siebie dodają Ci skrzydeł, a nie dołują. Powinieneś być dla siebie niczym najżyczliwszy przyjaciel.
Niestety, pomimo że czasami za milczeniem kryją się dobre intencje np. aby nie zranić drugiej osoby to zachowanie to niesie za sobą pewne ryzyko. A już szczególnie, gdy należy stałego repertuaru zachowań. Dlaczego? Otóż partner, który milczy staje się emocjonalnie niedostępny dla swojej partnerki.
